W labiryncie teatru

Spektakl Prime Time w Teatrze Polskim w Warszawie w reżyserii Anny Sroki-Hryń, to poruszająca podróż w świat pracy korespondenta wojennego, inspirowana tragiczną historią Waldemara Milewicza. Przedstawienie stawia trudne pytania o rolę dziennikarza w obliczu wojny. Ukazuje dramat jednostki uwikłanej w konflikt, gdzie życie ludzkie jest zagrożone, a jednocześnie trzeba sprostać etycznym wyzwaniom zawodu. Bohater staje przed dylematem: czy relacjonowanie wojny pomaga w zrozumieniu jej tragicznej natury, czy raczej staje się częścią medialnej machiny, upraszczającej rzeczywistość? To zmusza widza do zastanowienia się, gdzie leżą granice moralności w pracy dziennikarza.

Spektakl przypomina o heroizmie i oddaniu korespondentów wojennych, takich jak Waldemar Milewicz, którzy ryzykują życie, aby opowiadać historie tych, którzy nie mają głosu. Podkreśla też, jak ważne jest zachowanie pamięci o takich osobach i ich pracy, szczególnie w czasach, gdy media coraz częściej kierują się sensacją. Scenografia, skromna i minimalistyczna, nie odwraca uwagi od istoty spektaklu – ludzkich emocji i głębi pytań. Dzięki temu uwypukla dramatyczne wybory bohatera i jego wewnętrzną walkę. Świetnie napisane dialogi i dynamiczne sceny podkreślają tempo akcji i wagę przedstawianych problemów.

Ważnym aspektem jest współczesny kontekst. Prime Time wykracza poza opowieść o jednostce – to refleksja nad kulturą wojny, siłą mediów i ich wpływem na nasze postrzeganie świata. Spektakl w subtelny, a zarazem intensywny sposób angażuje widza, pozostawiając go z pytaniem: co oznacza być świadkiem i uczestnikiem historii? To nie tylko historia o wojnie, ale także o człowieczeństwie i odpowiedzialności za prawdę. Spektakl staje się lustrem, w którym każdy widz może odnaleźć własne przemyślenia na temat etyki, pamięci i roli mediów w dzisiejszym świecie.

recenzja 1: Co myślisz o tej opinii?

Głównie za pomocą słowa przenosimy się z bohaterem w najniebezpieczniejsze zakątki globu i obserwujemy dramatyczne rozłąki rodzin i ich walkę o przetrwanie – kobiet, dzieci, a nawet zwierząt – w obliczu głodu i strachu,. Nie nadążamy już ze śledzeniem za pośrednictwem mediów będących na porządku dziennym wojennych potworności. Z wygodnej kanapy oswajamy się jednocześnie z okrucieństwem, znieczulamy na nie, nie wiemy, jak reagować. Kiedy wchodzimy na widownię, na pustej niemal, ascetycznej scenie imitującej pustynny krajobraz, gdzie dużą rolę odgrywa zmieniające się światło, czeka już aktor, leżący w pozycji embrionalnej, całkowicie bezbronny. Może jego postać dopiero się narodzi i dokona takich, a nie innych wyborów, by zmieniać świat oraz stanie się, jak na korespondenta wojennego przystało, “trzy razy “r” – roztrzęsiony, rozpity i rozwiedziony” a na końcu “z” – zabity? Przy nim znajduje się miednica z wodą, w której po wstaniu przemyje zmęczoną twarz. Czy taka jest cena ciekawego życia? – pyta w pewnym momencie.

Zuzanna Liszewska-Soloch, Na wojnie nie ma wygranych, www.teatrologia.info Zuzanna Liszewska – Soloch / NA WOJNIE NIE MA WYGRANYCH | Teatrologia info [dostęp 11.12.2024]

recenzja 2: Co myślisz o tej opinii?

Istotnym elementem spektaklu była scenografia. Pustynny piasek, a na nim blaszana wanienka symbolizująca studnię, niekoniecznie zawierającą wodę, a obok stojący lub przewrócony stołek. Każdy z tych elementów miał swoje wielorakie znaczenie. Do tego niezwykła, wykonywana na żywo, muzyka Roberta Siwaka. Miałem chwilami wrażenie, że w ślad za bohaterem monodramu przedzieram się przez różne regiony świata, a moje emocje sięgają zenitu.

Roman Soroczyński, Korespondent wojenny, www.warszawa.pl Korespondent wojenny | Warszawa.pl, [dostęp 11.12.2024]

Pytania otwarte:

1. Jakie emocje wywołał w Tobie obraz pracy korespondenta wojennego?
2. Czy przedstawione dylematy moralne były dla Ciebie zrozumiałe i wiarygodne?
3. Jak spektakl skłonił Cię do przemyślenia roli mediów w relacjonowaniu konfliktów zbrojnych?
4. Czy postać głównego bohatera przypomniała Ci prawdziwe historie korespondentów wojennych, takich jak Waldemar Milewicz?
5. W jaki sposób spektakl ukazuje granice między obowiązkiem zawodowym a człowieczeństwem?
6. Czy minimalistyczna scenografia pomogła Ci skupić się na emocjach i przekazie przedstawienia?
7. Jak oceniasz wpływ przedstawienia na zrozumienie sensu reportażu w obliczu tragedii ludzkich?
8. Jakie pytania dotyczące wojny i jej konsekwencji pozostawił w Tobie spektakl?
9. Czy uważasz, że spektakl podkreśla wagę pamięci o osobach, które ryzykowały życie, by pokazywać prawdę?
10. W jaki sposób spektakl wpłynął na Twoje spojrzenie na temat wartości humanizmu w pracy dziennikarskiej?