W labiryncie teatru

Już po przedstawieniu, aktorzy zostali nagrodzeni gromkimi brawami, widownia rozeszła się do domu. Można teraz zastanowić się nad przygodami rezolutnego psa, który postanowił zostać eleganckim człowiekiem. „Takim nogom to dobrze, chodzą, gdzie chcą, a nikt im nie mówi: do nogi!” – stwierdza pewnego dnia Ferdynand, myśląc z zazdrością o ludzkich nogach i postanawia zakosztować wolności. Cała seria jego przygód pokazuje psie marzenie o stawaniu się kimś innym. Czy to jednak tylko psie marzenie? Czy nam także nie towarzyszy często myśl o tym, żeby stać się kimś innym? Kimś, komu „lepiej się powodzi”?

Ostatecznie wszystko okazuje się psim snem, po którym Ferdynand łatwo rozumie, że najlepiej jest być sobą i cieszyć się tym, co jest dostępne, co jest powtarzalną codziennością i oswojonym, bezpiecznym otoczeniem: nogi pana, kanapa, na której zapada w drzemkę, kapcie i gazeta. Niby codzienność, ale bez niej trudno czuć się swobodnie i szczęśliwie. To także bardzo mądra opowieść o ludziach i o tym, że często nie doceniamy tego, co mamy!

Pytania otwarte:

1. Dlaczego Ferdynand jest Wspaniały?

2. Dlaczego często śnimy o tym, by być kimś innym?

3. Dlaczego w bajkach tak często bohaterami są zwierzęta, mimo że bajki mówią o ludzkich pragnieniach i tęsknotach?

4. Czego Ferdynand dowiaduje się o sobie?

5. Co my, widzowie, poznajemy na swój temat, oglądając przygody Ferdynanda Wspaniałego?