W labiryncie teatru

Zerknij do programu

1. Przeczytaj tekst reżysera. Co myślisz o jego sugestiach dotyczących roli i wagi Szekspira w kulturze francuskiej i polskiej? Dlaczego buduje on taką konsekwentną paralelę?

2. Na czym polega główna myśl tekstu Tadeusza Boya-Żeleńskiego? Czy obraz człowieczeństwa opisywany przez niego może być lub stać się naszym obrazem, obrazem nas samych?

3. Czym jest „końcówka” z tytułu eseju Jana Kotta, zamieszczonego w programie?

4. W jakim celu w programie dołączono fragment rozprawy Blaise’a Pascala O kondycji możnych? Jak rozumiesz związek tego tekstu z przedstawieniem?

5. Zerknij na listę przedstawień szekspirowskich zrealizowanych w Teatrze Polskim. Co można powiedzieć na jej podstawie?

Tradycja teatralna

Po Króla Leara – w różnych tłumaczeniach, których polszczyzna szczęśliwie ma sporo w ciągu ostatnich stu pięćdziesięciu lat – sięgali znakomici reżyserzy i aktorzy na czele z Leonem Schillerem, który swoją inscenizację tego tekstu, z Józefem Węgrzynem, w roli tytułowej przedstawił w 1935 roku właśnie na deskach Teatru Polskiego właśnie. Po II wojnie światowej dramat ten wystawił w tym samym miejscu Zygmunt Hübner, obsadzając Jerzego Kreczmara w głównej roli.

Później po szekspirowskie arcydzieło sięgali m. in. Jerzy Jarocki w warszawskim Teatrze Dramatycznym z Gustawem Holoubkiem, Mikołaj Grabowski w łódzkim Teatrze Nowym z Janem Fryczem, Krzysztof Jasiński w krakowskim Teatrze STU z Danielem Olbrychskim (z tym samym aktorem także w zupełnie innej inscenizacji Andrieja Konczałowskiego w warszawskim Teatrze na Woli), Paweł Miśkiewicz w autorskiej adaptacji z Jerzym Trelą w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie czy Jan Klata w spektaklu ze Starego Teatru w Krakowie z Jerzym Grałkiem w tytułowej roli. Wspomnieć należałoby o wykorzystaniu postaci Leara i fragmentów szekspirowskiej tragedii w autorskich scenariuszach i opartych na nich spektaklach przez Jerzego Grzegorzewskiego (Miasto liczy psie nosy w warszawskim Teatrze Studio) oraz Krzysztofa Warlikowskiego (Opowieści afrykańskie w Nowym Teatrze w Warszawie).